Ιδανική λύση για την αντιμετώπιση της χρόνιας και επίμονης δυσκοιλιότητας.

Η φόρμουλα XOLON αποτελεί μια ιδανική λύση για τη βελτίωση της εντερικής λειτουργίας. Η επαναστατική αυτή φόρμουλα είναι εμπλουτισμένη με 8 φυτικά εκχυλίσματα, τα οποία παρέχουν τις απαραίτητες ποσότητες φυτικών ινών, για την διέγερση του μυϊκού τοιχώματος του εντέρου:

1. Σέννα: Aυξάνει την περίσταλση του εντέρου.
2. Aloe Vera: Παρέχει πρεβιοτικές ίνες (πολυσακχαρίτες, γλυκομαννάνη κλπ).
3. Φινόκιο: Παρέχει ανηθόλη που βοηθάει στον τυμπανισμό.
4. Ψύλλιο: Παρέχει φυτικές ίνες και διεγείρει το μυικό τοίχωμα του εντέρου.
5. Ραβέντι: Παρέχει ανθρακοκινόνες που ευνοούν την περίσταλση του εντέρου.
6. Κακάρασ: Τονώνει τους χαλαρούς μύες του πεπτικού και ενισχύει την περίσταλση του εντέρου.
7. Μπόλντο: Παρέχει μπολντίνη που προστατεύει το συκώτι και βοηθάει στη δυσπεψία.
8. Mολόχα: Είναι καταπραϋντικό. Προστατεύει το βλεννογόνο και έχει και αντιφλεγμονώδη δράση.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

Τι προκαλεί δυσκοιλιότητα;

     Ο οργανισμός μας καθημερινά χρειάζεται θρεπτικά στοιχεία για την ανάπτυξη και την επισκευή των κυττάρων, αλλά και για την παραγωγή της ενέργειας. Θρεπτικά στοιχεία είναι οι πρωτεΐνες, τα λίπη, οι υδατάνθρακες, οι βιταμίνες και τα μέταλλα, τα οποία ο οργανισμός προμηθεύεται από τις τροφές. Το πεπτικό σύστημα είναι υπεύθυνο για τη διάσπαση των τροφών, την πέψη και την απορρόφηση των θρεπτικών συστατικών.
     Για να επιτευχθεί η διαδικασία της πέψης, συμμετέχει η γαστρεντερική οδός αλλά και όργανα όπως το συκώτι, το πάγκρεας και η χολή.
Το τελικό στάδιο είναι το παχύ έντερο, στο οποίο γίνεται η απορρόφηση του νερού και η "συσκευασία"των απόβλητων της πεπτικής διαδικασίας, με την μορφή κοπράνων.

Η λειτουργία του παχέος εντέρου

      Το παχύ έντερο δέχεται περίπου 1,5L υγρών καθημερινά από το λεπτό έντερο, με 200 mL έως 400 mL να εκκρίνονται στα κόπρανα. Οι λειτουργίες του παχέος εντέρου είναι να απορροφούν τα υγρά και να μεταφέρουν τα απόβλητα στο ορθό, όπου απομακρύνονται ή αποθηκεύονται έως ότου η αφόδευση να είναι εφικτή.

Η περισταλτική κίνηση είναι εκείνη που μεταφέρει το κόπρανο στον ορθό.

     Η απομάκρυνση του νερού από τον πολτό των κοπράνων εξαρτάται από το χρόνο και ρυθμίζεται ενεργά για να μπορεί να αυξηθεί σημαντικά στις καταστάσεις αφυδάτωσης. Εάν παραμένουν τα κόπρανα στο παχύ έντερο για μεγάλο διάστημα, τότε μπορούν να καταστούν ξηρότερα, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε διάφορα προβλήματα.

Δύο χαρακτηριστικές κινήσεις στο παχύ έντερο επιτυγχάνουν τις λειτουργίες απορρόφησης και μεταφοράς.

1. Οι επαναλαμβανόμενες μη προωθητικές συσπάσεις μετακινούν τα κόπρανα με τρόπο που βοηθά στην απορρόφηση και την ανάμιξη του περιεχομένου. 
2. Μεγαλύτερες, συντονισμένες συσπάσεις (γνωστές ως πολλαπλασιαστικές συσπάσεις υψηλού πλάτους) φέρνουν τα κόπρανα προς τα εμπρός. Οι πολλαπλασιαστικές συσπάσεις υψηλού πλάτους συνήθως εμφανίζονται το πρωί σύντομα μετά το ξύπνημα και μπορεί να διεγερθούν και από άλλα ερεθίσματα όπως είναι η τροφή ή κάποιο αφέψημα, αντικατοπτρίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αίσθηση «πίεσης» για αφόδευση κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.

Αξιοσημείωτο είναι ότι η κινητικότητα του παχέος εντέρου εξασθενεί έντονα κατά τη διάρκεια του ύπνου για να αποφευχθεί η ακράτεια.

     Όταν το κόπρανο μπαίνει στο ορθό, προκαλεί διάταση και μια συνειδητή τάση για αφόδευση. Αν ο χρόνος δεν είναι κατάλληλος, το ορθό μπορεί να αποθηκεύσει προσωρινά το κόπανο, με αποτέλεσμα να διαχέεται η ώθηση και οι πολλαπλασιαστικές συστολές. Μια κανονική διέλευση των παχέος εντέρου, σε ενήλικες, κυμαίνεται από 20 ώρες έως 72 ώρες.
Η συχνότητα των πολλαπλασιαστικών συσπάσεων υψηλού πλάτους μειώνεται στη δυσκοιλιότητα και πιθανότατα παίζει σημαντικό ρόλο στην παθοφυσιολογία της.

Η κινητικότητα του εντέρου

      Σε μοριακό επίπεδο, η κινητικότητα του εντέρου είναι μια πολύπλοκη διαδικασία που περιλαμβάνει πολλά στρώματα νευρικού και ορμονικού ελέγχου, από το παχύ έντερο έως το κεντρικό νευρικό σύστημα. Σε ένα απλοποιημένο επίπεδο, η περίσταλση, η βασική κίνηση του εντέρου, προκαλείται κυρίως μέσω του νευροδιαβιβαστή, της σεροτονίνης (5-υδροξυτρυπταμίνης [5ΗΤ]).

Οι αιτίες της δυσκοιλιότητας είναι ποικίλες και μπορεί να είναι πολυπαραγοντικές.

     Μια κοινή προσέγγιση ομαδοποιεί τη δυσκοιλιότητα να οφείλεται σε πρωτογενή και δευτερογενή αίτια. Οι πρωτογενείς αιτίες είναι εγγενή προβλήματα του παχέος εντέρου ή της ανορθολογικής λειτουργίας του, ενώ δευτερεύουσες αιτίες σχετίζονται με οργανικές ασθένειες, συστημικές ασθένειες ή φάρμακα.
Οι πρωτογενείς μορφές δυσκοιλιότητας προκύπτουν από εγγενή ελαττώματα στη λειτουργία του εντέρου ή δυσλειτουργία στη διαδικασία. Αυτές οι αιτίες συνήθως εξετάζονται αφού αποκλείονται δευτερογενείς αιτίες δυσκοιλιότητας, συχνά από το ιστορικό. Όταν δεν εντοπίζονται προφανή αίτια ή χαρακτηριστικά συναγερμού στο ιστορικό, η εμπειρική θεραπεία συχνά ξεκινά με συμπληρώματα φυτικών ινών και άλλων συμπαραγόντων. Εάν η θεραπεία είναι επιτυχής, δεν χρειάζεται γενικά καμία περαιτέρω επεξεργασία.

Μορφές Δυσκοιλιότητας

     Η πιο κοινή μορφή δυσκοιλιότητας που παρατηρείται είναι η «λειτουργική» δυσκοιλιότητα. Σε αυτή την περίπτωση, τα άτομα αναφέρουν συμπτώματα που πιστεύουν ότι συνάδουν με δυσκοιλιότητα όπως η παρουσία σκληρών κοπράνων ή μια δυσκολία στην εκκένωση.
Τα συμπτώματα της λειτουργικής δυσκοιλιότητας συνήθως ανταποκρίνονται στη θεραπεία με διατροφικές ίνες μόνο ή με την προσθήκη παραγόντων που ευνοούν κινητικότητα. Πάντοτε πρέπει να γίνεται αξιολόγηση από τον ειδικό ιατρό, για να αποκλειστούν άλλες κύριες αιτίες δυσκοιλιότητας.

Ακόμη υπάρχει η δυσκοιλιότητα που χαρακτηρίζεται σαν «αργή διέλευση», η οποία προκαλεί σπάνιες κινήσεις του εντέρου (συνήθως λιγότερο από μία φορά την εβδομάδα) και είναι συχνότερη στις νέες γυναίκες. Συχνά, τα άτομα δεν αισθάνονται την επιθυμία να αφοδεύσουν και μπορεί να παραπονούνται για σχετικό φούσκωμα και κοιλιακή δυσφορία. Όπως υποδηλώνει ο χαρακτηρισμός, ο χρόνος διέλευσης από το παχύ έντερο παρατείνεται σε αυτούς τους ασθενείς και μειώνεται η συχνότητα των πολλαπλασιαστικών συσπάσεων υψηλού πλάτους.

Μια πιο δύσκολη κατάσταση, είναι η «αδράνεια του παχέος εντέρου» που είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για ένα υποσύνολο ατόμων με σοβαρή αργή κινητικότητα του εντέρου και η οποία δύσκολα ενεργοποιείται. Επειδή είναι πολυπαραγοντικό πρόβλημα, υπάρχει και μεγάλος προβληματισμός στην αντιμετώπιση της.
Πολλά φάρμακα συχνά προκαλούν δυσκοιλιότητα, η οποία μάλιστα αποτελεί, μια κοινή ανεπιθύμητη ενέργεια πολλών φαρμάκων και πρέπει να λαμβάνεται υπόψη από το γιατρό, καθώς ο κατάλογος των φαρμάκων είναι μεγάλος. Πολλές φορές στη κατάσταση της δυσκοιλιότητας μπορεί να εμπλέκουν και τα προβλήματα του νευρικού συστήματος, τα οποία μπορούν να οδηγήσουν σε χρόνια ή περιστασιακή δυσκοιλιότητα.